Geïnspireerd door de podcast ‘De jongen zonder gisteren’
Vanaf het moment dat we geboren worden (en zelfs daarvoor al!), vormen we door ons leven te leven een ‘verhaal’ over wie we zijn. Dit gebeurt veelal onbewust, gekleurd door onze beleving en de gedachtes die we daarbij hebben. Alle mooie, fijne, maar ook pijnlijke ervaringen die we opdoen en de herinneringen daaraan dragen bij aan ons verhaal.
Zo leren we gaandeweg waar we blij van worden en waar ons hart sneller van gaat kloppen, maar ook wat we volgens de norm in onze omgeving leuk zouden moeten vinden. We leren waar we goed in zijn en waar onze interesses liggen, maar ook waar we écht niet van zijn, waar we bang voor zijn en waar we liever van wegblijven. We maken memorabele momenten mee, maar ook situaties die ons intern blauwe plekken opleveren die we beschermen, zodat we die niet nog eens hoeven te voelen.
Maar wat als je alles wat je tot nu toe hebt meegemaakt bent vergeten?
Alle mooie memorabele momenten van je jeugd die vaak terug te herleiden zijn naar de kleine dingen, of juist de grote zoals het vieren van je eerste successen, de fijne verjaardagen die je met je dierbaren hebt beleefd, geboorte van je kinderen, misschien wel je eigen bruiloft? Maar ook de mindere momenten. Momenten van pijn, angst of misschien wel het verlies van dierbaren?
Wat als je dat alles bent vergeten? Wat houd je dan nog over. Wie ben je dan?
Dit is niet zomaar een filosofische vraag, het is het waargebeurde verhaal van Jur die vanwege een hersenontsteking op zijn 21e wakker wordt zonder herinneringen. Hij herkende zijn eigen moeder niet eens en heeft zijn ouders, broers en zus, maar ook zichzelf van begin af aan opnieuw moeten leren kennen. Jur deelt zijn verhaal in de podcast ‘De jongen zonder gisteren’ van de NPO en ik kan niet anders zeggen dan dat dit een absolute ‘must listen’ is.
Toen ik de podcast luisterde vond ik het allereerst een ongelofelijk treurig verhaal. Vooral bezien vanuit mijn eigen bril, denkend aan alle fijne, nostalgische herinneringen voelde ik de pijn en dacht ik, wat vreselijk! Maar naast dat het treurig is, is het verhaal van Jur ook ongelofelijk inspirerend. Zoals Jur zelf zegt: ‘Ik weet niet wat ik niet weet’. Verplaatsen in zijn situatie schijnt nieuw licht op alles wat je tot nu toe voor waar hebt aangenomen, op datgene wat je tot nu toe tot jouw verhaal hebt laten behoren. Met andere woorden, de hersenontsteking dwong Jur om zijn eigen verhaal te herschrijven.
Wat als jij jouw eigen verhaal zou mogen herschrijven? Welke gedragingen die je jezelf hebt aangeleerd om de opgelopen blauwe plekken te beschermen (zoals angst voor afwijzing, schuld, of andere gevoelens) laat je los omdat ze je in het hier en nu niet meer dienen? Welke belemmerende overtuigingen mogen tot het verleden behoren? En dan de meest belangrijke vraag, geïnspireerd op het werk van Byron Katie; wie zou je zijn zonder deze gedachten / overtuigingen?